Toch niet mijn laatste blog?

Hii allemaal,

Wat leuk dat jullie mijn blog weer even bekijken. Ik had eigenlijk verteld dat ik nu 4 weken terug nog een blog zou plaatsen, maar daar is het niet van gekomen. Maar toch komt er vandaag nog een blog online en dit zal waarschijnlijk niet mijn laatste worden. Huh wat Sanne? Je bent toch al thuis? Ja dat klopt, maar ik ga jullie nu lekker vertellen over alles wat ik hier in het koude regenachtige Nederland doe. Uhhh…. Of toch niet. Mijn exchange jaar is nog niet afgelopen!!!!!!! En dan denken jullie waarschijnlijk: WAT? Nou ik ga jullie weer van alles op de hoogte brengen in deze blog!

Ten eerste wil ik jullie nog even vertellen  over mijn laatste dag op Hawaii. In mijn laatste nacht had ik niet zolang geslapen. Om 5 uur ging namelijk mijn wekker. Even snel omgekleed en toen ben ik naar het strand gegaan, om voor de laatste keer naar de zonsopgang te kijken aan het einde van de straat. Daarna ging ik mijn koffer inpakken, zodat ik dat niet overdag hoefde te doen. Toen ik weer beneden kwam had Eliza wentelteefjes voor me gemaakt en toen ben ik in de auto gestapt op naar Turtle Bay. Dit is een heel groot hotel, waar vriendinnen van mij wonen. Hier kwamen nog veel meer vrienden naar toe en toen zijn we met zijn alle in de zee gesprongen. Daarna zijn we ook nog in het zwembad gesprongen en toen werd ik weer opgehaald door Eliza die me weer af had gezet bij de ijswinkel in het dorp waar ik woonde. Daar heb ik met 2 andere vriendinnen een ijsje gehaald en toen ben ik naar huis gegaan. Even douchen, de laatste spullen in mijn koffer gedaan en toen ik beneden kwam lagen er allemaal cadeautjes op de tafel. Mijn gast gezin had namelijk nog een klein verjaardagsfeestje/afscheidsfeestje geregeld. Rond 4 uur was iedereen er en had ik een super leuk afscheidsfeestje gehad, met super lieve cadeautjes. Ik heb een ketting gekregen van de tante die ik nu nog elke dag om heb en een andere echte Hawaiiaanse ketting die ook super vet is. Voor de rest nog eten voor in het vliegtuig, oorbellen, en nog meer haha.

Toen was het moment aan gebroken dat ik gedag moest zeggen en dat viel me toch wel erg zwaar. Ik was van mijn vrienden gaan houden, maar wat ik nog het aller moeilijkste vond, was dat ik mijn droomjaar moest opgeven. Dat ik naar huis moest gaan terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. Maar wat moet dat moet en ik stapte na een groepsfoto de auto in van mijn host moeder. Zij bracht me naar het vliegveld. Op dat moment had ik eindelijk weer een beetje met haar gepraat, waardoor ik wel op een normale manier afscheid kon nemen (want in mijn laatste weken heb ik niet heel veel met haar gepraat). Toen ik op het vliegveld kwam en mijn spullen in ging checken was mijn koffer te zwaar. Even nog wat troep in mijn handbagage gepropt en uiteindelijk is het gelukt om bijna alles mee te krijgen. Daarna moest ik afscheid nemen van de laatste persoon, mijn gast moeder. Ik draaide me om en toen ik door de poortjes wilde lopen om echt weg te gaan, kwam ik er achter dat ik bij de verkeerde paaltjes stond en ik moest dus weer terug naar mijn gast moeder. Toen we eindelijk bij de goede paaltjes waren aan gekomen namen we weer opnieuw afscheid en toen liep ik weg. Nog een keer zwaaien en toen was ze uit het zicht. Ik liep naar de douane en daar zei de vrouw achter de balie: heb je drinken bij je. En ja natuurlijk had ik weer water bij me en moest ik weer terug om dat weg te gooien in de wasbak van de wc. Toen ik de wc’s zag ging de deur van het vrouwen toilet open en jahoor, Eliza kwam de wc uitlopen. Heel hard gelachen, en toen moesten we dus nog een keer afscheid nemen. Maar toen ging ik toch wel echt weg. Mijn vlucht was erg lang. In totaal ben ik 23 uur onderweg geweest voordat ik eindelijk weer in Nederland was. Ik moest wachten op mijn koffer en hoorde aan de andere kant van de deur Maureen al lachen (vriendin van mijn moeder). En toen wist ik dus al dat en mensen aan de andere kant van de deur op mij stonden te wachten. Toen mijn koffer op de band kwam pakte ik hem meteen en ik kon gewoon op het gepraat van Maureen af gaan. Zonder problemen had ik de goede deur gevonden en daar stonden mijn vrienden en familie, die ik alweer meer dan 3 maanden niet gezien had.

Sinds ik terug ben is er nog wel een een en ander gebeurt, ik heb mijn verjaardag gevierd, sinterklaas meegemaakt, de eerste paal van ons huis is geslagen, ik ben naar Haarlem en Amsterdam geweest. Maar zoals ik vertelde is mijn exchange year nog niet over. Ik heb ook contact gehad met de organisatie en we zijn samen met de organisatie tot conclusie gekomen dat het niet eerlijk was om mij naar huis te sturen. En gelukkig heb ik vandaag bericht gehad van de organisatie dat ze met een geweldig goede oplossing komen!! Ik mag mijn exchange year afgaan maken. Jammer genoeg is mijn visum voor Amerika ingetrokken, dus daar kan ik niet meer naar terug. En dan denken jullie vast, waar ga je dan heen? Nou dat is ook al zo wat zeker: Ik ga naar Oostenrijk!! Toch wel echt iets anders al Hawaii natuurlijk. Een andere taal, niet de echte Amerikaanse school spirit, heel ander weer, maar wel een exchange! Ik wil de wereld zien en STS maakt dit voor mij mogelijk, waar ik erg dankbaar voor ben. Wanneer ik wegga en naar welke plaats is nog niet bekent, maar daar hou ik jullie allemaal nog van op de hoogte.

Ik hoop dat iedereen mijn blog blijft lezen, zodat jullie allemaal op de hoogte blijven! Niet van het warme Hawaii, maar van het koude Oostenrijk 😊!!!

Dikke kus,

Sanne

Weeeeetjes:

1. Ik kan helemaal niet zo goed Duits praten, dus word nu al zenuwachtig als ik er aan denk om Duits te praten voor dagen.

2. STS probeert te regelen dat ik nog voor 5 maanden weg kan, ik zal alleen wel op tijd geplaatst moeten worden, anders zal deze tijd iets korter worden.

3. Ik ben niet echt een wintermens en had het soms al koud in Hawaii. Toch heb ik zelf voor Oostenrijk gekozen en ik denk dat dit een goede keuze is. Ik heb super veel zin om te gaan en ik ben benieuwd hoe koud weer me zal bevallen. Misschien kom ik wel thuis als wintermens, wie weet?